இறந்த கால
நிஜங்களின்
நிகழ்கால
நிழல்கள்
புகைப்படம்

கரைந்து உருகும்
வாழ்க்கையின்
கணங்களை
‌சிறைபிடித்து வைத்திருக்கிறது
புகைப்படம்

காலங்கள்
கடந்தோடியதையும்
தோற்றத்தின் மாற்றங்களையும்
மனதுக்கு புரியவைக்கிறது
புகைப்படம்

உதட்டில் ஒரு புன்முறுவலையோ
மனதில் ஒரு சலசலப்பையோ
உள்ளத்தில் மகிழ்ச்சி வெள்ளத்தையோ
கண்களின் ஓரத்தில் கண்ணீர் துளியையோ
வறண்ட இதயத்தில் வேதனையின் வலியையோ
முகம் சிவக்கும் கோபங்களையோ
ஏதோ ஒன்றை பரிசளித்துவிடுகிறது
புகைப்படம்

வெளிச்சமற்ற
ஆழ் சமுத்திரமாய் மனது
நிசப்தமாய்
பெரும் வெளி

வன்ன மீன்களாய்
நினைவுகள்...................

ஓடுகின்ற வண்டிக்
குதிரையின் பிடரியை
உரசிச் செல்கிறது
தென்றல் ஒன்று

தென்றல் தந்த பரவசத்தில்
சற்றே சுகித்த குதிரைக்கு
விழுகிறது ஒரு சாட்டையடி

சுகத்தை மறந்து
வலியை சுமந்து
வெறி கொண்டு
ஓடத் துவங்குகிறது
குதிரை

பளு சுமக்கும் குதிரைக்கு
பயண ‌தோழர்களாய்
கிடைக்கிறார்கள் மின்மினிகள்
மின்மினிகளின் வண்ணத்தில்
வலியை மறக்க முயலுகிறது
குதிரை

ரணங்கள் கொண்ட
குதிரையின் பயணத்தில்
தென்றலின் ‌தேடல் மட்டும்
முடிவதில்லை.......

வற்றாத சுனை ஒன்றில்
‌கசிந்து  கிடக்கிறது
அப்பழுக்கற்ற நீர்

வறண்ட நாவோடு வழிப்போக்கன்
வழியில் தெரிகிறது சுனை
பாலையாய் அவன் தாகம்
படரி விழுந்து
முகம் புதைத்தான்
சுனையுள்ளே
வறண்ட நாவில் பாய்கிறது
சுனை நீர்
தீ காட்டில் மழையாய்
வயிற்றில் இறங்கியது நீர்

இருண்ட மேகத்தில்
கசிந்த நீராய்
கண்களில் இருந்து
முட்டிய நீர் ஒன்று
சட்டென்று தெரித்து விழுந்தது
சுனை உள்ளே.......

நீ
எனக்கு பரிசளித்த
தூக்கம் தின்ற இரவுகள்
எத்தனை வன்மம் நிறைந்தது

கடக்க முடியாத அந்த
நீண்ட இரவுகள்
உன் சாபங்களின்
வண்ணங்கள்

காட்டு குதிரைகள்
பூட்டிய உன் ரதத்தின்
சக்கரங்களாய் ஓடி
அலைகிறது  என் மனம்

கடல் விழுங்கும்
சூரியனாய் என் கண்கள்

கல்லறை தோட்ட பூக்களாய்
என் கனவுகள்

மதில் மேல்  உளாவும்
கருப்பு பூனையாய்  என் சிந்தனை


விட்டல் பூச்சியாய் நான்
என்னை கவர்ந்திழுக்கும் விளக்காய்
நீ

என் தோட்டத்து செடிகளை
பார்த்து பார்த்து வளர்க்கிறேன்
ஆழமாய் வேர்பிடித்து வளர
அளவாய் நீர்விட்டு வளர்க்கிறேன்
காற்றும் வெளிச்சமும் கிடைக்க செய்கிறேன்
களைகளை களைவதும்
உரங்கள் இடுவதும்
ஆனந்த கடமையாய் நிறைவேற்றுகிறேன்
வாடாமல் வதங்காமல்
வளர்த்தெடுக்கும் செடிகள்
நாளை மரங்கள் ஆகும் என்பது
இந்த தோட்டக்காரனின் நம்பிக்கை
அந்த மரங்கள் நா‌ளை
நிழல்களையும்
பூக்களையும்
காய்களையும்
கனிகளையும்
வருவோர்க்கு வாரி வழங்க வேண்டும்
என்பது தோட்டக்காரன்
இறைவனிடம் வைக்கும் கோரிக்கை......

என் இதயக்கரையின் நெருப்பலையே
நீ தழுவிய பொழுது எரிந்தவன் நான்
நீ வரைந்த தளும்புகள் வரி வரியாய்
விரிந்து கிடக்குது கரை முழுதாய்
ஆற்பரிக்கும் அலையாய் நீ
அமைதியான கரையாய் நான்
சலசலக்கும் ஓசை நீ
மௌனத்தின் பாஷை நான்
அலையே நீ ஓய்ந்தாலும்
விழும் இடம் நான்னாவேன்
அலையே நீ எழுந்தாலும்
எழும் இடம் நான்னாவேன்
விழு
எழு
கரைபவன் நான்னாவேன்.......